წავიდა, უცებ დასცხათ იელებს...
და მოიწყინეს გზასთან იფნებმა.
"იქნება, ბევრი რამე იქნება",
მეჩურჩულება სიცარიელე.
ბოლო დღესავით ეზო მყუდროა,
ტყეს კი ფოთლებზე ვატყობ _ ქარია.
მესმის არიან, სხვებიც არიან,
რად მოიწყინე ასე უდროოდ?
გავედი, შევხვდი დღეს უთენია,
ფანჯრები ელამ მზერით მიმზერენ,
მე რომ მზე ვიყო, წავალ, ვიმზევებ,
მაგრამ კაცი ვარ, _ გული მტკენია.
საუბრის, ყოფნის და განშორების
წუთები თუმცა სადღაც რჩებიან,
ალერსით, ფიქრით, ტკბილი ჭორებით,
ისინი მაინც გვიბრუნდებიან.
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru