ეს არ მოხდება, რომ ჭრელ-ჭრელმა იარლიყებმა,
უხვად რომ აფრქვევს უბადრუკი ჩვენი დროება,
მროკავ ფეხებმა, მოტკაცუნე ხელის თითებმა
შეძლონ ამ გულის აღვსება და მოჯადოება.

ვუთმობ გავარნის, მიბნედილი ფერების პოეტს,
თავის ჭლექიან მშვენებათა ლუღლუღა ნახირს,
ამ მკრთალ ვარდებში გული ჩემი ვერასდროს პოვებს
ნანატრს,- ჩემს წითელ იდეალად არცერთი არ ღირს.

რაიც წადილად გულის ფსკერზე ოდითგან მედო,
ეს, ლედი მაკბეტ, თქვენი ხართ, სულო ბორტმოქმედო,
ეს - ოცნებაა ესქილესი, ხორშაკში შლილი...

ან შენ, დიადო ღამევ, ქალო მიქელანჯელოს,
ვისაც გჩვევია - მიწოლილმა გულმშვიდად წელო
მკერდი, ტიტანთა ბაგეთათვის ჩამოძერწილი.