ნავს დავტოვებ მე ნაპირის მშრალზე, 

მზე დამხედავს უკვე ზღვაში მცურს, 

მაგრამ სანამ წავიდოდე გზაზე, 

გადღეგრძელებ, ჩემო ტომას მურ! 

 

ვინაც მეტრფის, მისთვის ვტოვებ ოხვრას, 

ვისაც ვძულვარ, მისთვის ვტოვებღიმს, 

მხოლოდ გულს კი თან წავიტან ოხრად, 

ვერაფერი ქვეყნად რომ ვერღლის. 

 

მოუხდება ჩემი ზიდვა მაინც, 

ოკეანეს, დიდხანსღმუის თუმც; 

და უდაბნოც გაიმეტებსრამეს, 

მერერა, რომ საჩუქრებზე დუმს. 

 

წყარო დაშრეს, წვეთი დარჩეს წამლად, 

ვიხრჩობოდე მწყურვალების წვით, 

მაინც სანამ შევღონდები, სანამ, 

გადღეგრძელებ, მეგობარო, მით. 

 

როგორცღვინით, ახლა ამ ზღვის წყალით

მე ქეიფის წამოწყება მსურს, 

გაგვიმარჯოს, გაგვიმარჯოს მარად, 

გადღეგრძელებ, ჩემო ტომი მურ!