ლეგა ფერი ძევს ცაზე, სახურავს ცარცი ფარავს,
თეთრი ხელების სითბო მომინდა, როგორც ადრე,
ვნატრობ იდუმალ მზერას, გაყინულ
თვალებს არამც
შენი ატლასის კანი, მსურს ჩემს ხელებში ჩადნეს.
ვიცი, ავიხდენ სურვილს, მეც აღარა ვარ ბიჭი,
დრო ისე სწრაფად ცურავს, ვით
გამფრინვალე წერო,
ვიცი უჩივი ზამთარს, გიჭირს, ძალიან გიჭირს,
განუსჯელობა ჩემი, მიჯობს ლექსებით ვწერო.