მოდი, დღეს გავცდი წუთისოფლის ხაფანგს და მახეს,
ჩემს არსებაში არსებობით ვერავინ მამხელს.
თავად მოვკვეთე ჩემს არსებას ჩემი `მე~, მაგრამ
ვარც არსება და ვერც `მე~ ვპოვე...გლახ ის და გლახ ეს!
ვერ შევიცანი ჩემი `მე~ და ჰა ჩემმა სულმა
თავისგან თავად მომკვეთა და თვით ენდო დამხსნელს...
ვერ გამიგია, გულის ცეცხლი რა არსში ელავს,
ენა რით იწვის და ჩემს სათქმელს რა კვამლში ახვევს?!
ჩემს თავს ასობით სხვადასხვაგვარ სახეში ვჭვრეტდი
და ყოველ მათგანს ვუწოდებდი საკუთარ სახეს.
დაფანტული ვარ ას სახედ და ჩემად ვთვლი ყველას
და მაინც ვერ ვცნობ ჩემი არსის სახეს და სახელს.
ეს სახეები მგზავრებივით მოილტვიან და
მზედასიცხულებს წინ ვუხვედრებ მე ჩეროს და ხეს.